Kleurig Geregeld

Mijn winkeltje.

Sinds een week of wat run ik een winkeltje. Nee, ik heb mijn middenstandsdiploma niet en dat heb ik ook niet nodig! Ik run een winkeltje op internet en handel in tweedehands spullen. Dingen die we nog op zolder hadden staan en waarvan we ons afvragen hoe we het in vredesnaam ooit in ons hoofd hebben gehaald iets dergelijks aan te schaffen. Daarnaast verkoop ik de schande van andere mensen die nog niet zo ver zijn dat ze de schaamte voorbij zijn.

Het betreurde goed met foto en al op internet zetten is dan ook een genante aangelegenheid waar moed voor vereist is. Dit laatste vooral voor die mensen die denken dat ik makkelijk aan mijn centen kom. Nadat ik het gewraakte artikel van alle kanten heb gefotografeerd kan het met een fraai verhaaltje op internet worden geplaatst. Dat laatste, het verhaaltje, kost me op zich niet zoveel moeite, maar als ik dan zit te kijken naar het goed dan denk ik "mmmmmmmmmmmm, waar haal ik de moed vandaan".
Maar oké, niet iedereen denkt zo, integendeel!

Op internet ontmoet ik mijn gelijken. Werkelijk in no time wordt er gereageerd en de afgelopen week heb ik dan ook voor 110 euro aan ongein weten te verkopen en de opbrengst in de pot gestort van een goed doel. Nu speel ik het spelletje natuurlijk wel een ietwat valsig, maar de meesten onder jullie verwachten niet anders van mij dus ik kan het hier met een gerust hart neerzetten. Mijn valsigheid bestaat hieruit: eerst ga ik kijken of mijn te-koop-aan-te-bieden-goedje al op internet staan. Tot op heden is dat inderdaad zo, sterker nog: er staan wagonladingen van dezelfde goedjes op. Dat geeft mij dan ook meteen moed, tenslotte ben ik dus niet de enige met een wansmaak en zijn er meer bekeerlingen. Vervolgens kijk ik naar de prijs die mijn mede-bekeerlingen menen te moeten vangen voor hun genante goedjes. Als dat helder is ga ik daar een stuk onder zitten en zie: Marie verkoopt! Maar neem van mij maar aan: het is een heel werk zo'n winkel.

's morgens na het ontbijt start ik mijn computer op en voor ik aan het werk ga kijk ik of er kopers zijn! Deze handeling herhaal ik driemaal daags. Ingeval er een koper zich heeft gemeld, rol ik eerst haast van mijn stoel af bij het besef hoevelen na mij een enorme wansmaak hebben ontwikkeld. Het geeft me meteen moed voor de toekomst: ooit zullen ook zij bekeerlingen zijn en zullen deze goedjes weer doorverkocht worden. Het is gewoon een kringloop, de innerlijke-menselijke groei wordt zo zichtbaar gemaakt op internet.
Maar goed: er is dus een koper (of meer).

Ingeval het er meerdere zijn is degene met de meest merkwaardige naam de eerste die een kans krijgt. Tenslotte zijn dat dan wel mensen met een wansmaak maar ook meteen de mensen met lef. Want om je wansmaak op internet uit te stallen is weliswaar lef nodig, maar op een dag zijn de goedjes op en de wansmaak verdwenen nietwaar? Maar een randdebiele naam bedenken voor jezelf en je daarmee voorstellen en denken dat je de lolbroek van het jaar bent en ook nog origineel bent, dàt is pas de echte lef!
De gelukkige krijgt vervolgens een vriendelijk mailtje van mij, jawel dat kan ik best hoor(!), met onder mijn naam de naam van de stichting waarvoor het geld bedoeld is. Daarnaast moet ik een termijn stellen waarbinnen ze opnieuw kunnen reageren, want sommige mensen doen op internet datgene wat ze bij hun baas ook doen: lijntrekken. Nu ben ik een baziger baasje dan hun eigen baas, dus die grap gaat niet door.
Nadat de afspraak is gemaakt komt het leukste: de koper in kwestie komt! En dàt geeft de burger pas echte moed.

Ding-dong, de bel gaat. De meeste kopers hebben zo'n hanige manier van aanbellen, net alsof ze bang zijn dat hun wansmakelijke goedje reeds aan een medeslachtoffer is verkocht. Wij doen open en staan verlekkerd te kijken naar de engerd die meent voor een dubbeltje op de eerste rang te zitten. Maar vooral: gelukkig, WIJ horen niet meer tot deze groep, WIJ hebben spijt van onze wansmaak en zijn ons leven aan het beteren.
Het wansmakelijke goed wordt bekeken en bewonderd, ik hou er nog een ontroerend verhaal bij (daar vraag ik niets extra's voor) en dan zien wij een intens gelukkig medemens onze oprit afhobbelen, met in zijn armen het zojuist verkregen goedje vasthoudend alsof het zijn/haar eerstgeborenene is.

Na dit verhaal zullen jullie vast wel begrijpen dat onze achternaam niet geschikt is om een bedrijf te voeren die dergelijke goedjes verkoopt. Om deze reden hebben wij onze firma op internet dan ook de "Firma Brandhout & Co" genoemd.

Mochten jullie ook last van wansmakelijke goedjes hebben die heel zijn en waarvoor beslist stakkerds genoeg te vinden zullen zijn die jullie wansmaak over willen nemen: schroom niet! Jullie hoeven niet zelf de schande van het internet te ervaren, ik verkoop het met plezier voor jullie en stort het geld in de pot voor het goede doel.: het MSF. U weet toch wel waar dat voor staat hoop ik? Het Marieke Snoep Fonds.De bel gaat, mijn winkel moet open.