De dag was net begonnen
Moeder lag op bed
ze was moe,
ze kon het iele huilen horen
van het kind
wat die nacht was geboren.
Moeder was moe
ze was aan rusten toe.
De middag naderde
Moeder was moe
de kinderen streden
hun kinderstrijd,
de uren vergleden
en moeders schoot
was een plek die de kinderen
veiligheid bood.
Moeder is soms opstandig
ze is soms zo moe
Moeder is aan rusten toe.
Het is namiddag
Moeder kijkt naar buiten
een kleinkind klimt op haar schoot,
veilige haven
het hoofdje begraven
in Moeders armen
die verwarmen.
Moeder berust in de tijd
die verglijdt,
Moeder is moe
maar niet langer aan rusten toe
de tijd speelt een spel
de klokt tikt te snel
nog zoveel te doen…
De avond vordert
Moeder zit in haar stoel
ze luistert naar de stemmen
om haar heen
is niet alleen.
Moeder ziet
ze geniet
er is zoveel
maar ook weer niet
herinneringen, dromen
lang geleden
nooit gekomen
of weggegleden in de tijd.
Moeder is moe
Moeder is aan rusten toe.
De maan staat aan de hemel
de nacht is lang
Moeder hoort haar kinderen
praten
soms huilend
zich niet langer verschuilend
in haar armen
op haar schoot.
Moeder sluit haar ogen
het heelal is zo groot
Moeder is niet langer moe,
zo verlicht
geen gewicht
voorbij de tijd
die het van haar won
Moeder is terug naar de Bron
|
