Kleurig Geregeld

Kuisheidsgordel.

Samen met een 83 jarige vriendin zou ik een dagje met een boot weggaan. Nadat we aan boord waren gegaan verwisselden we tot drie keer toe van plaats. Tenslotte wilden we waar voor ons vet betaalde geld en de beste plaatsen hebben. Om het beste plekje te kunnen bemachtigen moet je op tijd zijn. Het gevolg is dan dat je de rest van het gezelschap binnen ziet komen en meteen samen gespreksstof hebt! Tenslotte is er niets zo leuk als andere mensen bekritiseren.

Wat minder goed gaat bij mijn vriendin is haar gehoor. Nu heeft ze daar wel van die elegante miniversterkers voor, maar toch: het blijft af en toe een beetje problematisch. Toevallig is mijn gehoor ook verre van goed maar ik ontbeer dergelijke miniversterkers. Het gevolg is dat mensen vaak iets moeten herhalen en dan vanzelf al snel in gillen vervallen.
Omdat mijn vriendin haar gehoor niet optimaal is, hoort ze niet goed wanneer ze te hard praat. Omdat mijn gehoor ronduit slecht is, ben ik het spoor gewoon helemaal bijster. Dit alles kan af en toe genante situaties opleveren.

Tijdens het lunchbuffet zag ik b.v. een oudere man onfatsoenlijk veel salade op zijn bord scheppen. Achteraf en objectief beschouwd zal het niet eens zo onfatsoenlijk veel zijn geweest. Het zal mijn hebberige aard wel zijn geweest die zich liet gelden. Tenslotte stond ik achterin de rij en zag de bui al hangen. De man schepte zich niet alleen veel op, hij mikte de helft op de grond en liet vervolgens de opscheplepel in de salade vallen.
Ik was helemaal verbijsterd en sprak dat dan ook uit. Uiteraard fluisterde ik, maar aan de andere kant van het buffet had men blijkbaar scherpe oren. Ineens waren alle blikken afkeurend op mij gericht! Miniversterkers ontberend en niet goed mijn eigen stemgeluid in kunnen schatten, zal mijn afkeuring ongetwijfeld door de boot heen gegalmd hebben.
De dader was inmiddels doorgelopen naar zijn tafeltje. Vervolgens wilde de man achter de vandaal ook wat van de salade. Hij begon dan ook dapper te graven naar de lepel in de bak. Ik zag dit alles met lede ogen aan en een licht onpasselijk gevoel kwam in mij op. Toen zag ik hoe die man de salade van zijn vingers aflikte. Hij pakte de lepel opnieuw om deze vervolgens weer terug in het saladegraf gooide. Mijn eetlust was verdwenen. Door ervaring wijzer geworden zweeg ik maar. Tenslotte komt al dat eten alleen maar ten goede aan Sonja Bakker.

De reis eindigde om 5 uur in de haven van Rotterdam. Daar werden we in bussen geladen die ons terug naar huis zouden brengen. Ook over een plaatsje in de bus hadden mijn vriendin en ik bepaalde ideeën. We stelden ons strategisch op voor de deur, zodat de rest van de gasten er niet langs kon. Een dergelijke houding is niet eenvoudig, gezien het duw- en dranggedrag van onze -veelal bejaarde- medereizigers. Maar we hielden dapper stand en werden dan ook beloond met een plaatsje bijna voorin de bus.
Om de komende anderhalf uur enigszins comfortabel door te komen, besloten we onze jassen uit te doen. Dit gaf wat problemen want de plaatsjes boden weinig ruimte om dit zittend te doen. Mijn vriendin verweerde zich flink en plantte haar puntige elleboog stevig tussen mijn ribben. Ik liet me niet onbetuigd en haar bril viel op de grond, maar daar had ik geen boodschap aan. Tenslotte heeft ze die miniversterkertjes ook al en dubbel op is pure onzin nietwaar? Uiteindelijk lukte het ons dan toch. Na enkele mislukte pogingen de jassen in de bagageruimte boven ons hoofd te stoppen zaten we dan eindelijk.

Ik, als BAM zijnde (je weet wel: Bewust Autorijbewijsloos Mens), begon meteen te zoeken naar de veiligheidsgordel. Deze noemen we in ons gezin altijd “kuisheidsgordel”. Waar ik ook keek: nergens een kuisheidsgordel. Ten einde raad draaide ik me om en vroeg aan de twee oudere dames die achter mij zaten met luide stem of zij een kuisheidsgordel hadden. In mijn zenuwen gebruikte ik per ongeluk onze huisnaam voor de gordel. De dames zaten me aan te staren en zeiden niets. Ik dacht dat hun oren blijkbaar nog slechter waren dan de mijne en jawel, ik verviel ter plekke in gilgedrag en gilde “heeft u een kuisheidsgordel?” De dames bleven me aanstaren en zwegen hardnekkig. Op dat moment werd ik op mijn schouder getikt. Ik draaide me om en mijn voorbuurvrouw siste tussen de stoelen door :”dat zijn twee nonnetjes”! Dit was teveel van goede voor mij.

Gedurende de reis hoorde ik achter mij regelmatig geluiden die als gezucht en gesteun overkwamen, evenals gekraak. Het blijft maar door mijn hoofd spoken. Zouden zij er dan tòch eentje gehad hebben?