kleurig geregeld  
     

 

 


De hijger.

Gisterenmiddag was ik net thuis toen de telefoon ging. Ik zag aan het nummer dat het een beller uit deze omgeving moest zijn, dus ik noemde netjes mijn naam. Meteen werd er opgehangen.
Nu heb ik daar altijd enorm de smoor over in als iemand zonder iets te zeggen meteen weer ophangt. Niet zozeer omdat ik het onbeleefd vind alswel omdat ik dan geen geestige opmerking kan maken over de vergissing.
Nog geen twee tellen later rinkelde het ding opnieuw en nu was het nummer onbekend. Met nog steeds de pest in over mijn gemiste kans van enkele seconden daarvoor, brulde ik in de hoorn "ja, halloooooooooooooooooo".
Het bleef even stil aan de andere kant en toen klonk er een vrouwenstem:"ja, hallo, met Diny van.........". Dat laatste verstond ik niet maar dat was naar mijn idee ook niet nodig want ik meende meteen te weten wie ik aan de lijn had. Ik riep dus enthousiast hallo terug en vroeg of zij soms kort daarvoor ook had opgebeld en opgehangen. Ja dat was zo, er ging iets mis. Ik bood meteen mijn verontschuldiging aan voor mijn onbeschofte "ja hallooooooo" en babbelde vrolijk verder in de heftige overtuiging dè Diny aan de telefoon te hebben.
"Ja", riep ik vrolijk, "als ik zie dat nummer onbekend belt hoop ik altijd dat ik een spannende hijger aan de telefoon krijg. Maar ja, ik heb de grote pech dat het die eeuwige enquêteurs zijn die me lastig vallen. En ik dacht nu ach, dat geluk zal me vandaag ook wel niet beschoren zijn. Maar nu ben jij het, wat leuk."
Het bleef doodstil aan de andere kant en ik dacht even dat ze weg was. Toen klonk er een heel afgemeten:"Mevrouw, ik bel u om te zeggen dat ik zojuist in het filiaal in Gendt ben geweest en dat het t-shirtje daar ook niet in uw maat op voorraad is...."
Ik besefte mijn blunder en zweeg. Op mijn lippen lagen de woorden "gut, u hijgt er nog van mevrouw", maar ik vond het tactischer om maar te zwijgen. Ik heb nog snel "een dank u voor de moeite" gemompeld en heb toen gillend van het lachen de hoorn neergelegd.

Enfin, voorlopig weer een winkel minder waar ik mijn gezicht kan laten zien.

Copyright: © Marieke Lambermont 2012


verhalenbundel